چند روزیه که بیمار هستم و متاسفانه خانه نشین. خانه نشینی من نه به دلیل ناتوانی بدنی، که بخاطر انتقال ندادن بیماری به دوستان و مراجعان است. ذات کار من جز تعامل نزدیک با افراد نیست و از اینکه در مراوده با من، بیمار شوند و از من یادگار بد و خاطره نا میمونی به همراه داشته باشند، به شدت پرهیز میکنم.

بحث وجدان به کنار ؛ خود من دفعاتی را به خاطر دارم که بخاطر گفتگوی face to face با فردی که بیمار بود، پس از دو روز بیمار شدم و لعن و نفرین میکردم بر آنکس که میداند بیمار است اما به خود اجازه میدهد گفتگوی نزدیک با دیگران داشته باشد. خیلی برایم مهم است که این حس را برای دیگران در مورد خودم ایجاد نکنم.

خب اگر حرفه ای گری را بخواهم در این بعد هم پیاده کنم ، بهترین کار این بود که خانه نشینی را ترجیح دهم، ضمن اینکه فکر کردم میتوانم در این فرصت، مطالعه کتاب ها و منابع به تعویق افتاده را هم ادامه دهم.

اما متاسفانه در این خانه نشینی انگار قدرت بیماری و تمایل تمرکز در بهترین شرایط ممکن، بر من غلبه کرد و برخلاف برنامه مطالعه در دوران بیماری، اصلا به سراغ کتاب و تکست نرفتم.

البته حرفه ای گری را به شکل دیگری رعایت کردم: به شکل کاملا حرفه ای ساعت ها لم دادم و تعدادی از فیلم های ۲۰۱۸ را با کیفیت Ultra HD و زبان اصلی مشاهده نمودم!

امیدوارم این نوشته پایانی بر دوری از مطالعه باشد. و همینطور بر بیماری و دوری از دفتر کار ، همکاران و مشتریان عزیزم.